دعــا کـنـیـد رسـد آن زمــان کـه یـار بـیاید؛خـزان بـاغ جهــان را ز نـو، بـهار بـیاید
دعــا کـنـیـد، دعـــایی کـه آفتاب درخشان؛بـه سرپـرستــی گلـهای روزگار بـیاید
زند به گُرده شب زخم، گام تـوسن عزمش؛چو از فراز زمان، مهر شب شکار بیاید
هــزار اخـتـر تـابنـده در سپهـر دو دستش؛هــزار مهــر منیرش به کوله‌بار، بیاید
قـیـامـتـی کند از قـامتش، بیا که تو گویی؛مـعـاد رویـِش انـسـان دریـن دیار بیاید
دمـد بـه گلشن گیتی، بلوغ صبح رهایی؛بـهار خنـده زنـد، گل به شاخسار بیاید
اگـر زمـوج پـرآشوب عـشـق، نـوح زمانه؛به ساحلی که مرا باشد، انتظار، بیاید
هـزار اختر نور از فلک ز شوق و ز شادی؛بـرای دیـــدن آن یــار گـلـــعـــزار بــیــاید
جمــال را بـنـمـایــد اگـر ز پـرده غـیـبـت؛قــرار بــــر دل یـــاران بــی‌قـــرار بیاید
کتاب عشق گشایید و «ان یکاد» بخوانید؛دعــا کنــیـد کـه آن یـار غمگسار بیاید