بخش اول

پروتکل‏های حکمای صهیون‏

پیش از هر چیز،لازم است این سه کلمه را از نظر لغت و سپس مفهوم اصطلاحی، مورد دقت قرار دهیم.

«پروتکل»عبارت است از سیاهه،تفاهم‏نامه،پیش نویس قرارداد و صورتجلسه‏ مذاکرات یک معاهده که بین افراد حقیقی یا حقوقی صورت می‏گیرد.البته معانی‏ دیگری نیز برای آن ذکر شده است که در نهایت،پیرامون همین محور دور می‏زند. «حکما»جمع واژه حکیم،به معنای دانشمند و خردمند است.بعضی از محققان بین آن و واژه«خاخام»که به معنای عالم و پیشوای دینی یهود است‏ ارتباطی عمیق و ریشه‏ای قائل هستند.معادل انگلیسی حکما به معنی دانشمندان بزرگ یا پیران دانش می‏باشد.در ترجمه مفهومی‏ کلمه«حکما»می‏توان از کلماتی نظیر اندیشمندان،دانشوران،متفکران و تئوریسین‏ها استفاده کرد.اما من در این کتاب،ضمن استفاده موردی از همه‏ این کلمات،اغلب همان واژه حکما را به کار برده‏ام؛زیرا این کلمه به مرور، مفهوم خاص خود را یافته است و متفکران صاحب نفوذ در سیاست،اقتصاد و  اجتماعیات یهود را در بر می‏گیرد. «صهیون»نام تل یا تپه‏ای در اورشلیم یا جنوب بیت‏المقدس است که داود نبی‏ بر آن حمله برد و با اخراج ساکنان اصلی یعنی یبوسیان،آن را تسخیر کرد و قلعه‏ای بر آن بنا نهاد تا مرکز حکومت او باشد.صهیون بدین جهت مکان‏ مقدس یهودیان شد که اعتقاد یافتند خداوند،در آن سکونت دارد.این اعتقاد، ناشی از وجود«هیکل»در صهیون است.هیکل ساختمانی بود که توسط سلیمان بن داود ساخته شد و کم‏کم به عنوان خانه خدا یا جای پای او و بالاخره‏ میراث فرهنگی یهود،مظهر دینی و مرکز روحی و جاودانگی آنان گردید.اکنون که سخن بدینجا رسید،خوانندگان عزیز را به انتظار بررسی مفهوم اصطلاحی‏ «پروتکل‏های حکمای صهیون»می‏گذارم و به عنوان یک مبحث معترضه،پرانتزی باز می‏کنم و به ریشه‏یابی صهیونیسم و پیدایش آن و سپس اندیشه و روحیه حاکم بر صهیونیست‏ها می‏پردازم؛پرانتزی که بسته شدن آن چندین صفحه به طول می‏انجامد.

 پیدایش صهیونیسم‏

صهیون،رفته رفته و به مرور ایام،مفهوم حکومت دینی یهود را به خود گرفت. صهیونیسم در ساده‏ترین تعریف،عبارت از استقرار یهودیان در فلسطین یا همان تپه صهیون می‏باشد.هر یهودی که ترجیح بدهد در فلسطین و تحت لوای‏ حکومت مستقل یهودی زندگی کند و همین طور هر کس که در این جهت تلاش‏ کند،صهیونیست به شمار می‏آید.البته با تقسیم صهیونیسم،به صهیونیسم مذهبی و سیاسی،تعریف ارایه شده،عمدتا شامل صهیونیسم مذهبی می‏شود که ما در بحث خویش بدان کاری نداریم.اما آنچه‏ محور مباحث ما در این کتاب است،صهیونیسم سیاسی است که معتقدیم حتی‏ صهیونیسم مذهبی نیز به عنوان ابزاری در دست آن قرار گرفته است.

رسمی‏ترین تعریف صهیونیسم را می‏توان در دایرةالمعارف صهیونیسم و اسرائیل که‏ ریاست آن به عهده سلمان شازار رئیس جمهوری اسرائیل است یافت.برای کلمه‏ صهیونیسم تعریف زیر ارایه شده است: کلمه‏ای که در سال 1890 برای جنبشی رایج شد که هدف آن،بازگشت قوم‏ یهود به سرزمین اسرائیل(فلسطین)می‏باشد.از سال 1896 صهیونیسم به یک‏ جنبش سیاسی اطلاق می‏شود که توسط تئودور هرزل تأسیس شد.

سابقه تاریخی‏

بعضی از یهودیان معتقدند که حضرت موسی،نخستین رهبر صهیونیست‏هاست؛ زیرا او بود که اولین بار،آنان را پس از خروج از مصر،به سرزمین صهیون راهنمایی کرد. موسی و بنی اسرائیل از مصر،به سمت شمال حرکت کردند تا به فلسطین امروزی که در آن ایام،دیار کنعانیان بود و به سرزمین کنعان اشتهار داشت،رسیدند.

در سفر اعداد کتاب مقدس آمده است:

و خداوند موسی را در عربات موآب نزد اردن در مقابل اریحا خطاب کرد و گفت بنی‏اسرائیل را خطاب کرده به ایشان بگو چون شما از اردن به سرزمین‏ کنعان عبور کنیدجمیع ساکنان زمین را از پیش روی خود اخراج نمایید و تمامی صورتهای ایشان را خراب کنید و تمامی بتهای ریخته شده ایشان را بشکنید و همه مکانهای بلند ایشان را منهدم سازید و زمین را به تصرف‏ آورده در آن ساکن شوید زیرا که آن زمین را به شما دادم تا مالک آن باشید...و اگر ساکنان زمین را از پیش روی خود اخراج ننمایید کسانی که از ایشان باقی‏ می‏گذارید در چشمان شما خار خواهند بود و در پهلوهای شما تیغ.و شما را در زمینی که در آن ساکن شوید خواهند رنجانید و به همان طوری که قصد نمودم‏ که با ایشان رفتار نمایم با شما رفتار خواهم نمود.

کنعانیان که 2500 سال قبل از میلاد،در آن سرزمین اسکان داشتند،از ورود بنی‏اسرائیل جلوگیری کردند و تا زمانی که موسی در قید حیات بود،پای بنی‏اسرائیل به‏ کنعان نرسید.اما پس از وفات او و بعد از سال‏ها آوارگی بنی‏اسرائیل،توانستند تحت‏ رهبری یوشیع به فلسطین دست یابند. یکی از اسفار عهد قدیم،مربوط به یوشیع می‏باشد و یوشیع،نزد بنی‏اسرائیل‏ اسطوره کشتار،جنگ و غلبه بر دشمن است. یوشیع یا یوشع بن نون یکی از پیامبران بنی‏اسرائیل است که به اعتقاد بعضی از مفسران  در قرآن به نام یسع معرفی و در دو موضع از وی به نیکی یاد شده است.(1)

البته این چیز تازه‏ای نیست که بنی‏اسرائیل از وی با اینکه پیامبر بوده است،این‏گونه‏ یاد می‏کنند؛چه آنکه این روش آنان است که بعضی از پیامبران الهی را دروغگو،تعدادی‏ را اهل قتل و کشتار و گروهی دیگر را اهل عشقبازی حرام بدانند،معاذ اللَّه.

بنی‏اسرائیل بر این باورند که به رهبری یوشع،از شرق رود اردن حرکت خود را آغاز کردند و بعد از عبور از نهر اردن وارد فلسطین شدند.نخستین شهری که به تسخیر آنان‏ در آمد،اریحا بود.آنها ساکنان آن را از دم تیغ گذراندند و حتی حیوانات را نیز کشتند و در نهایت شهر را به آتش کشیدند.

سابقه سکونت کنعانیان در فلسطین و اشتهار آن دیار به سرزمین کنعان،حتی به‏ قبل از تاریخ حضرت ابراهیم خلیل اللَّه-جدّ یعقوب سر سلسله بنی‏اسرائیل-باز می‏گردد؛ چه آنکه در تاریخ می‏خوانیم که ابراهیم،همسرش ساره را در ارض‏ کنعان به خاک سپرد و پس از او دو همسر از کنعانیان به نام‏های قطورا و حجور اختیار کرد.

 ابراهیم خود،در شوش یا بابل(مرکز حکومت نمرود)به دنیا آمده بود. تورات،کتاب مقدس یهودیان نیز این سابقه تاریخی را می‏پذیرد و در موارد متعدد از تورات،کتاب مقدس یهودیان نیز این سابقه تاریخی را می‏پذیریرد و در موارد متعدد از جمله سفر داوران،بدان تصریح می‏کند: پس بنی‏اسرائیل در میان کنعانیان و حتیان و اموریان و فرزیان و حویان و یبوسیان ساکن می‏بودنددختران ایشان را برای خود به زنی می‏گرفتند و دختران خود را به پسران ایشان می‏دادند و خدایان آنها را عبادت می‏نمودند .بنابراین جای تعجب است که بنی‏اسرائیل این سرزمین را متعلق به خویش می‏دانند و نسبت به مالکیت آن ادعا می‏کنند.در حالی که می‏دانیم آنان فرزندان حضرت یعقوب‏ هستند و اسرائیل به معنای«بنده خدا»لقب آن حضرت است؛و خروج موسی و قومش‏ از مصر و آوارگی چهل ساله بنی‏اسرائیل در بیابان و فتح فلسطین توسط یوشیع،چهار نسل پس از یعقوب صورت گرفته است.

(1)-سوره انعام،آیه 86:و اسماعیل و الیسع و یونس و لوطا و کلافضلنا علی العالمین سوره ص،آیه 48: و اذکر اسماعیل و الیسع و ذالکفل و کل من الاخیار.